ՀԻՇԱՏԱԿԴ

Փըրփուրները քարափին
Կ’երկնեն երազն հեշտավետ
Իմ խոնջ հոգվույս մըրափին.
Հույսի շող մը զիս հավետ

Կը կապե նուրբ կապույտին.
Կը պոստանա ծովն անհուն.
Ու ալյակներ կը ժըպտին
Հոգվույս տենդոտ իղձերուն:

Անույշ արցունք մը սըրտիս
Քուն կը բերե զովասուն,
Ու դուն ինծի՛ կը մոտիս
Ջինջ նըկարով մը խոսուն:

Ու սիրավառ, ես հանկարծ
Աննյութ տեսքեդ խելահեղ,
Կը պըլլըվիմ մըշտարծարծ
Հիշատակիդ, ամեն հեղ: