Նոր պտղեր
է լիալուսնակը
բուստե,
Որ կ’ընկղմե
մեջն իր շառայլ
անդոհին,
Կապույտներով
պատարուն կաղ
մանկուհին`
Որ մարգին
վրա թռչնիկին
պես կ’ոստոստե:
Թռչնիկի պես կ’առնե թևթափն իր ուժգին,
Կ’ըլլա ծաղիկ, կախված անտես մեկ ոստե,
Մատն անծանոթ` արարչության մը ձեռքին`
Որ համաչափ քայլեն անոր կը շեշտե:
Շուտ, կորագի քայլե՜րն անոր կշռական.
Ո՜վ դաշնավոր չափակցություն, ուր կու գան
Թռչունին սլացքն ու ջրվեժի մեջ վայրէջ:
Եվ անծանոթ գրքի մը զերթ անծայր էջ,
Մարգն` երկյուղած` ու լսնազօծ քւ կանանչ`
Պահեց աղջկան քայլին դըրոշմն անճանաչ: