ԿԱՂԸ

Նոր պտղեր է լիալուսնակը բուստե,
Որ կ’ընկղմե մեջն իր շառայլ անդոհին,
Կապույտներով պատարուն կաղ մանկուհին`
Որ մարգին վրա թռչնիկին պես կ’ոստոստե:

Թռչնիկի պես կ’առնե թևթափն իր ուժգին,
Կ’ըլլա ծաղիկ, կախված անտես մեկ ոստե,
Մատն անծանոթ` արարչության մը ձեռքին`
Որ համաչափ քայլեն անոր կը շեշտե:

Շուտ, կորագի քայլե՜րն անոր կշռական.
Ո՜վ դաշնավոր չափակցություն, ուր կու գան
Թռչունին սլացքն ու ջրվեժի մեջ վայրէջ:

Եվ անծանոթ գրքի մը զերթ անծայր էջ,
Մարգն` երկյուղած` ու լսնազօծ քւ կանանչ`
Պահեց աղջկան քայլին դըրոշմն անճանաչ: