Դուրյան սրբազանին
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ծաղիկներո՜ւ
պես զայն ժողվեմ
ճամբուս վրան`
Նայվածքներուն
մեջ ամենուն
և ամեն օր:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Եվ ես` հանգույն
երփնալուցկի
վառող մանկան`
Զայն գունաժպիտ
տեսնեմ ուրիշ
դեմքի մը վրան:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Զանգակներո՜ւ
պես զայն կախեմ
ամեն դըրան`
Ու զերթ նարոտ
ամեն դըրան
զայն պըսակեմ:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ճրագներու
պես զայն բոցեմ
բազմաստեղնյան`
Խավարին մեջ
ամեն երդ ու
խրճիթներու:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Զայն սրբասաց
իմ հոգյակիս
ընեմ խորան`
Զայն իմ մտքիս
ծըխեմ` զերթ
խունկ բազմաբուրյան:
Տու¯ր ինծի,
Տե¯ր, ուրախությունն
անանձնական,
Ու չըլլա որ
ուիշներու
կոծն ու կական
Խեղդել ուզեմ
ջրվեժին մեջ
դափիս ձայնին:
Տու¯ր ինծի,
Տե¯ր ուրախությունն
անանձնական,
Ու չըլլա¯ որ
ծափիս ձայնին
երգը գուժկան
Եսիս սենյա¯կն
ունենա` ցու¯րտ
առանձնարան:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ու սեղանիս
վըրա դրված
մեն մի նըկան`
Զույգ մը խինդե՜ր
գեթ ունենա
թող խաչանիշ:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ու բաղխեմ
զայն սրտի
սժայռին` իբրև
մական`
Որ բղխեցնե
ջուրն անեկմիտ
երանության:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Զայն ջուրերու
վըրա ձըգեմ
իբրև ուռկան,
Զայն իբր արոր
ակոսներո՜ւն
ձըգեմ վըրան:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Զայն իբր անձրև
ցողեմ ամեն
դաշտին վըրան,
Զայն իբր արև
բաշխեմ ամեն
հորիզոնի:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Զայն ընդգրկած
իտեալին ըլլամ
սրսկան.
Զայն լաստ
ըրած ես Լույսերու
նավո՜րդն ըլլամ:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ժողվել` հոգվույն
մեջ ծերերուն,
կույսին, մանկան,
Պարզ մարդերուն`
գեղջուկներուն
ու բանվորին:
Տո՜ւր ինծի,
Տե՜ր, ուրախությունն
անանձնական.
Ժողվել` հոգվույն
մեջ ամենո՜ւն,
համայնական
Հոգվույն ամեն
մասնիկներուն
մեջ` ամեն ժամ:
Ճամբաներեն,
ու գետերեն,
ու դաշտերեն,
Անտառներեն,
ու լեռներեն,
ու ձորերեն,
Տանիքներեն,
ու տուներեն,
ու դուռներեն`
Տո՜ւր ինծի, Տե՜ր, ուրախությունն անանձնական: