ԻՐԻԿՆԱՎԵՐՋ

Կը ցնծա ուտն ալյակին հետ,
Ճարճատելով ճիչ մը զըվարթ,
Զի կը սփռե հարսն արփավետ`
Համայնին վրա` մազերն իր վարդ:

Կը ցնծա՛ ուտն ալյակին հետ,
Երբ կանգ կ’առնե կույսին նավակ.
Ու բզզալով ջուրն ու նըվագ`
Կ’երթան հոգվույն այն ծաղկավետ:

Կը ցնծա՜ ուտն ալյակին հետ,
– Օդն է քաղցրիկ զերթ մանանա,–
Երկուքին վրա երբ կը բանա
Լույսին աղեղն` արծաթ իր նետ…