Կը ցնծա
ուտն ալյակին
հետ,
Ճարճատելով
ճիչ մը զըվարթ,
Զի կը սփռե
հարսն արփավետ`
Համայնին վրա`
մազերն իր
վարդ:
Կը ցնծա՛ ուտն ալյակին հետ,
Երբ կանգ կ’առնե կույսին նավակ.
Ու բզզալով ջուրն ու նըվագ`
Կ’երթան հոգվույն այն ծաղկավետ:
Կը ցնծա՜ ուտն ալյակին հետ,
– Օդն է քաղցրիկ զերթ մանանա,–
Երկուքին վրա երբ կը բանա
Լույսին աղեղն` արծաթ իր նետ…