Շիթ մ’արցունքով`
կաթիլ մը խունկ
Սրբանոթին
մեջ կը ցանե
Մայրս` որ կ’անցնի
անտես դռնե,
Եվ երջանիկ`
կը դնե ունկ
Անդրաշխարհեն եկող ձայնին:
Աչքերուն` որ զինք կը դիտեն
Կիրակմուտքի խունկին ատեն`
Ձեռքն անընդհատ կու տա խա՜չն հին:
Եվ ամենուն կու բաժին`
Ծուխեն ծաղիկ մը ծափելի:
Ու ցայգամուտն է հայելի`
Ուր կը ցոլա բոցն աշխուժին`
Լուսահոգի զվարթուններուն`
Զորս արբեցուց այս իրիկուն
Շաբաթօրյա խունկն ու արցունք:
Մայրս ալևոր չոքեր է ծո՜ւնկ…