Եվ որտեղ երգն էր` այնտեղ էլ նա էր:
Իսկ ամենուրեք` լե-լե, թխկոնդա,
Ամեն տեղ քե-լե, տույ-տույ, նայ-նայ – էր:
…Ուրա՞խ է կյանքը, տխո՞ւր, դաժա՞ն է`
Մի՛շտ ժողովրդից երգն անբաժան է.
Նա միշտ երգով է բանում ու դատում,
սիրում ու ատում,
վիշտը փարատում.
Երգով է ուրախ, երգով է տխուր,
Երգով է վառվում, երգով ե մխում.
Երգելով է նա վարում ու հերկում,
մանում ու ներկում,
երեխա գրկում.
Երգով քաղում է,
Աղում, մաղում է,
Ողբում, թաղում է,
Երգով է կնունք, հարսանիք անում,-
Երգով է օդը բացվում-տաքանում,
Երգով է նորից օրն իրիկնանում...
Ամեն տեղ ջան-ջան, վայ-աման-վայ – է,
Եվ որտեղ երգը` այնտեղ էլ նա է:
Իսկ նա՜…
Այդ ե՞րբ էր, այդ ե՞րբ էր, ե՞րբ էր, -
Տասներկուամյա թշվառ մի որբ էր,
Որ ձեռքից բռնած Ճեմարան բերին –
Եվ որբուկ Սողոն Սողոմոն դարձավ:
Ու չար թե բարի,
Խոցող թե անցավ
Ե՛վըս տասներկու բոլորակ տարի
Ճեմարանի մեջ եկավ ու անցավ,
Ու երբ չմնաց պատասխանելու արդեն ոչ մի դաս,
Ով Սողոմոնն էր` ավարտման օրը դարձավ Կոմիտաս
Ի խոր հարգանըս հայոց այդ լուսե կաթողիկոսի,
Որ տասներկու դար դրանից առաջ
Ապագա հունձի հունդերը ցրած`
Ծիրը բաց արեց հայոց մեղեդու անթաղ ակոսի:
Նա բանաստեղծ էր,
Ու երգաստեղծ էր,
Նա ուներ վառ ձայն
Ու նվագման ձիրք,
Եվ իր անվան հետ թողեց մի արձան`
Խոսուն, բայց անձայն –
“Նուիրեալք անձինք”:
Եվ հիմա – հանկա՜րծ – հայոց նորընծա
Երկրո՛րդ Կոմիտաս,
Որ Հայրապետի
Անվանը պիտի
Ամենայն ինչում
Տա մի նոր հնչում,
Սուրբ հիշատակը մշտավառ պահի:
Ո՞ւմ մտքով կանցներ այդ վսեմ պահին
Թե այդ նորընծա նոր Կոմիտասը
Պիտի մոռանա իր պարտավորիչ`
Անխոս ստացած պատվիրան դասը –
Պիտի նա մի օր երախտավորից
Յուրովի դառնա մի չար ապերախտ`
Պիտի կողոպտի մի թափուր դրախտ.
Հոգևոր պապի` իր անվանատուր
Կաթողիկոսի անունն ստվերի,
Հակառակ անխոս տրված պատվերի`
եվ հիշատակը մոռացության տա,
Իր շենշող կյանքի կարմիր բոցերով
Մատիտի նման թավ ընդգծելով
Իր մեծ նախորդի մեռածության տակ...