Վարդե՜րը
մեռան,
Վարդե՜րը մեռան
Իրենց բիւր-բուրան,
Ցողիկին վըրան
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան:
Արիւնոտ, մանրիկ,
Ոտներըս բոպիկ
Դիակներու
վըրան
Դողդո՜ջ կ’երերան:
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան:
Գթայ ինձ, Աստուա՜ծ,
Մազերըս ցրուա՜ծ
Կ’երթամ տարաժամ,
Կ’երթամ ու
կու լամ
“Ո՞ւր է իմ վարդը,
Ո՞ւր է իմ վարդը:”
Կ’ուզէի՜ գլխուն
Տակ դնել անհուն
Գեհենը կուրծքիս:
Թող այսպէս
հոգիս,
Մեռնէ՜ր գուրգրանքո՜վ,
Իր դիակին
քո՜վ…