ԳԻՇԵՐԻՆ ՄԷՋ ԵՐԳ

Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան
Իրենց բիւր-բուրան,
Ցողիկին վըրան
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան:

Արիւնոտ, մանրիկ,
Ոտներըս բոպիկ
Դիակներու վըրան
Դողդո՜ջ կ’երերան:
Վարդե՜րը մեռան,
Վարդե՜րը մեռան:

Գթայ ինձ, Աստուա՜ծ,
Մազերըս ցրուա՜ծ
Կ’երթամ տարաժամ,
Կ’երթամ ու կու լամ
“Ո՞ւր է իմ վարդը,
Ո՞ւր է իմ վարդը:”

Կ’ուզէի՜ գլխուն
Տակ դնել անհուն
Գեհենը կուրծքիս:
Թող այսպէս հոգիս,
Մեռնէ՜ր գուրգրանքո՜վ,
Իր դիակին քո՜վ…