Մեկ-մեկ
ինձ-ինձ միտք
եմ անում
Ա՞յս է վերջը
մեր փուչ կյանքի.
Ազգս է մեռնում
օտար հողում
Ձուլվում այլոց
բյուր ազգերի
Նմանվել եմ
այն թխսկանին,
Որ ձագերին
շուրջն հավաքած
Դեգերում է
մայրամուտին,
Ծով կարոտը
սրտում թառած.
Գնա՛նք, հայեր,
թող հողմը
մեր
Մեր գալուստից
հավերժ ցնծա
Ու Մասսի սիրտն
էլ ծեր
Մեր ջերմությամբ
թող ջերմանա...
2003, Բրյուսել