ԳԱՂԹ

Ղարս քաղաքն եմ
Ես սիրում
Թեեւ երբեք չեմ
Տեսել
Պապերս էին լոկ
Ապրում,
Ու հայրս է
Այնտեղ ծնվել.
Ծնվել է նա
Ճամփեքին,
Գաղթի ճամփին է
Ծնվել
Մտել են գյուղն
Արշունի
Տատս երկունք է
Ապրում
Ֆուրգոնի մեջ
Լաց ու կոծ
Տատս երկունք է
Ապրում
Ու Արշունի
Գյուղի մեջ
Հա~յրս, հա~յրս է
Ծնվում
- Անբախտ բալես
Մեծ տատս ասում
Ու կրծքին է սեղմում
Հորս բարուր
Արած
Արտասվում է
Գերդաստանը
Այս դիպվածից
Հուզված
Ու արցունքներն
Աչքերին
Հասնում են
Ափն Արազի
Ասկյարներն են
Ճամփեն փակել
Փակել են կամուրջն
Հույսի
Ո՞վ իր գլխից ձեռք է
Քաշել
Նրանց մեկը
Երկուս անի:
 
* * *
Ու լցվում էին
Մարդիկ անփորձ
Արազն էին իրենց
Գցում
Ասես իրենց, իրենց
Կյանքով
Իրենց բախտերն էին
Փորձում
Կոտորվում էր
Հայությունը իր մայր
Գետում.
Այդ պատկերից
Ահաբեկված
Պապս վերցնում է
Բարուրն իմ հոր
Ու Արազն է
Գցել ուզում,
Բայց թե տատս
Նոր մայրացած
Հորս խլում
Պապիս ձեռքից,
Ու ասում է
Խիստ նեղացած,-
- Առաջ լավ է
Ինքս մեռնեմ,
Միայն թե
Որդուս մահը
Իր հոր ձեռքով
Թող չտեսնեմ
* * *
Հանկարծ հեռվից
Մի հողմե ամպ է
Բարձրանում,
Հողմե ամպը
Արշավում
Ու հասնում են
Նրան ահեղ
Ֆիդայիները
Քաջարի,
Նրանց թրի մի
Հարվածով
Գլորվում են գլուխները
Ասկյարների:
***
Ու պատմում էր
Տատս ամենքին
Կոտորածն էր
Պատմում հայոց
Հիշում երեք եղբայրներին,
Որ թուրքն այրեց
Մարագներում
Հայե~ր, հայե~ր հազարավոր
Մարագներից
Երկինք ելնող
Մխի-ծխի
Հուրն էր հիշում,
Պատմում էր նա,
Անվերջ պատմում
Աչքի արցունքը
Չէր ցամաքում: