Ինչքան
էլ հողմեր
շառաչեն՝ իզո~ւր
Մասիսը երբեք չեն կարող հարթել,
Ինչքան էլ թեկուզ հայը մնա լուռ,
ԱՆցյալը սակայն նա չի մոռացել:
Նա չի մոռացել, ինչպես մոռանար
Ձայների արքա մեր Կոմիտասին,
Ինչպես մոռանար Ռուբեն Սեւակին
Ու մեծ բանաստեղծ Սիամանթոյին
Նա չի մոռացել, չի էլ մոռանա,
Մասիսը գերված, Անին մեր ավեր
Ղարս ու Էրզրում, Վան ու Երզնկա
Մեզ սպասում են նորից անհամբեր
Մեզ, որ Տեր-Զորի անապատներում
Անհետ ու անհուշ ուզեցին կորցնել,
Սակայն մենք այստեղ՝ մայր հողի գրկում
Աճեցինք նորից, երգինք հորովել
Մեզ, որ կոտորել են մարդուկները թուրք,
Այդ բիրտ գազաններն անապատների,
Բայց հանճարներ ծնող մի ժողովուրդ
Իր Նարեկներով դարեր պիտ ապրի:
Նա պիտի ապրի իր կուլտուրայով,
Իրեն արհեստով ու մեծ արվեստով,
Իրեն երգերով, անցյալի վերքերով,
Դառը հուշ դարձած իր մեծ եղեռնով,
Ապրել է, կապրի այսպես ապրելով
Մասիսն է եղել մեր տանջանքների,
Հառաչանքների լուռ, անխոս վկան,
Ու հիմա որպես շեփոր ռազմի,
Ժամն է, որ գցի լռության չադրան...
* * *
Մասիսը երբեք չի ուզում տեսնել
Իր պանդուխտ որդուն մոլոր, գլխիկոր
Արեգակին է հայացքը հառել,
Սակայն չի հալչում սրտիս ձյունը խոր:
15 ապրիլի, 1965թ.