ՄԱՅՐՍ

Գլխիս վերև ամեն գիշեր
Մի թռչուն է թառում լռին.
Ես չգիտեմ՝ թե ինչպես է
Գալիս, թառում իմ սնարին:
Ճերմակ է նա, փրփուր-փետուր,
Կարծես լույսի ալիք է ջինջ,
Որ քշել է մութը մրուր
Մենանոցիս ծոցը աննինջ:
Թառում է նա տխուր ու լուռ,
Գթոտ աչքով ինձ է նայում.
Զուր եմ հայցում նրանից լուր
ՈՒ նայվածքս վար է սահում...
Երբ ուզում եմ տեսնել կրկին՝
Էլ ոչ նա կա, ոչ էլ իր չուն,
ՈՒ թռել է դեպի երկինք
Իմ կաթոգին մայրը՝ թռչուն: