ՔՈՒՅՐՍ

ՈՒնի մի դեմք՝ ասես լուսին՝
Շուրջը երկու ամպ-խոպոպիկ.
Վարսերի հետ սափորն ուսին՝
Գնում է նա ոտաբոբիկ:
Ժպիտ ունի հոնքերի տակ,-
Ամպի տակի շողն է հրե.-
Ինքն էլ այնքան նուրբ է, հստակ,
Որ տեսնում ես իր մեջ իրեն:
Աղբյուրի մոտ կանգնած անհարց
Նայում է նա ջրին այն ջինջ,
Նախ ժպտում է, ապա հանկարծ
Խառնում ջրին ծիծաղ ու ճիչ...
ՈՒ փրփրում են ծիծաղ ու ջուր...
Հրա՜շք, ինքն էլ քողվեց ամպով,
Դարձավ ճերմակ-ճերմակ փրփուր...
Ափին մնաց դատարկ սափոր: