Ինձ թաղեք,
երբ կարմիր
վերջալույսն
է մարում.
Երբ տխուր
գգվանքով արեգակը
մեռնող
Սարերի արծաթե
կատարներն
է վառում,
Երբ մթնում
կորչում են
ծով ու հող...
Ինձ թաղեք,
երբ տխուր
մթնշաղն է
իջնում,
Երբ լռում
են օրվա աղմուկները
զվարթ,
Երբ շողերն
են մեռնում,
ծաղիկները
— ննջում,
Երբ մթնում
կորչում են
լեռ ու արտ։
Իմ շիրմին
դալկացող ծաղիկներ
ցանեցեք,
Որ խաղաղ ու
հանդարտ մահանան.
Ինձ անլաց
թաղեցեք, ինձ
անխոս թաղեցեք.
Լռությո՜ւն,
լռությո՜ւն,
լռություն
անսահման...
1905