Դու գնում
ես տուն, և դեռ
քո վերջին
Խոսքի հնչյունը
չի մարել օդում,
Անզոր եմ արդեն
այս խենթ կարոտում,
Եվ կամքըս
թույլ է, և միտքըս
չնչին։
Խենթացած բեռից
այս չար մենության,
Ես դուրս եմ
վազում քեզ
որոնելու,
Տեսնելու ցոլքըդ
գեթ հեռվից-հեռու
Եվ հսկելու
քեզ ըստվերի
նըման...
Այս մութ ժխորում
իմ սիրտն է
մաշում
Մենակությունը
հավիտյան խոցող,
Անցնում եմ
արագ ես ձեր
փողոցով
Եվ խենթ մշուշում
ոչինչ չեմ
հիշում։
Ձեր դռան առաջ
կանգնում եմ
երկար,—
Գուցե դու
հանկարծ “պատահմամբ”
դուրս գաս,
Կարոտըս, գուցե,
դու հանկարծ
զգաս
Եվ հասկանաս
իմ հուզումը
տխուր։
Սակայն ուզում
եմ, որ ինձ չըտեսնես,
Չըգիտեմ ինչո՛ւ
ձեր զանգն
եմ տալիս,
Փախչում եմ...
փախչում... և
հեռանալիս
Փառաբանում
եմ, օրհներգում
եմ քեզ...
[1908]