ԱԳՀԲՅՈՒՐԻ ՄԸ ԱԿՈՒՆՔԻՆ

Երգի մը պես կը թափի ջուրը ժայռին կոկորդեն...
Վըճիտ մարմինն հեղանյութ կը զարնվի քարերուն,
Կը վերածվի նըվագի, կ'ըլլա լուտաս լուսեղեն,
Հետո զվարթ կը փախչի, երգի մը պես դողդոջուն:
 
Հեռու է ան քաղաքեն, հեռու՝ մարդոց ծափերեն...
Իր տաղերուն ունկընդիր ունի ժայռերը միայն,
Ժայռերն՝ հոգնա՜ծ ականջով, ժայռերը՝ որ կը նիրհեն,
Մինչ ալյակները երգին կը կարկաչեն սիրաձայն:
 
Գեթ սոսիի մ' ըստվերին մըտերմությունը բարի՝
Հըրապույրի հովերեն գար նըվաղումն օրորել...
Երգն իր երազ մ' է դժբախտ, որ քարերուն կը բախի:
 
Զով ու զեփյուռ համբույրով՝ աղբյուրն աղջիկ մ' է վայրի...
Զո՜ւր ասպետի մ' հըպումին կը ցանկա ծոցն իր փափուկ...
-Քերթված՝ անգին տառերով, զոր կը կարդամ ես ծածուկ: