Երգի մը պես կը թափի ջուրը ժայռին կոկորդեն...
Վըճիտ մարմինն հեղանյութ կը զարնվի քարերուն,
Կը վերածվի նըվագի, կ'ըլլա լուտաս լուսեղեն,
Հետո զվարթ կը փախչի, երգի մը պես դողդոջուն:
Հեռու է ան քաղաքեն, հեռու՝ մարդոց ծափերեն...
Իր տաղերուն ունկընդիր ունի ժայռերը միայն,
Ժայռերն՝ հոգնա՜ծ ականջով, ժայռերը՝ որ կը նիրհեն,
Մինչ ալյակները երգին կը կարկաչեն սիրաձայն:
Գեթ սոսիի մ' ըստվերին մըտերմությունը բարի՝
Հըրապույրի հովերեն գար նըվաղումն օրորել...
Երգն իր երազ մ' է դժբախտ, որ քարերուն կը բախի:
Զով ու զեփյուռ համբույրով՝ աղբյուրն աղջիկ մ' է վայրի...
Զո՜ւր ասպետի մ' հըպումին կը ցանկա ծոցն իր փափուկ...
-Քերթված՝ անգին տառերով, զոր կը կարդամ ես ծածուկ: