Պալիտիկական Դարվինիզմ

Հայտնի է որ դարերն ի վեր 
Մարդիկ ստեղծում են նոր կարգեր, 
Ընտրում են ու ընտրվում, 
Այդպես իրենց լավ են զգում:

Չարլզ Դարվինն այս առումով, 
Ճամփի փող էր ճարել պարտքով, 
Կատարում էր ճամփորդություն, 
Շուրջերկրյա քննարկություն:

Տարբեր տեղեր կարդաց թերթեր, 
Գրի առավ տարբեր լուրեր, 
Որ որոշի ով է լավը 
Ու ամենա բարձր խավը:

Նա գտավ, որ աշխարհիս տակ 
Կա չորս տարբեր մարդու տեսակ, 
Ու Դարվինն ուզեց պարզել, 
Ով ինչպե՞ս է առաջացել:

Տեսա՛վ, որ տարբեր խավեր, 
Հագնում են բամբակյա շորեր 
Բայց տածում են տարբեր մտքեր 
Ահա թե ինչ պիտի պարզվեր:

Նման տարբերությունները, 
Հագած շորը կամ մտքերը, 
Կապված են կերակուրի հետ, 
Պնդում էր մի պահեստապետ:

Գենոֆոնդի զարգացմանը, 
Մարդու ինքնահաստատմանը, 
Մեծ նպաստում գործեց մոդան, 
Հետամնացները փախան:

Հետզհետե մարդկանց միջից, 
Ով շուկայից, ով փողոցից, 
Ջոկնվեցին ընտիրները, 
Աթոռ հայտնաբերողները:

Ըստ զորության տիրող կարգի, 
Ու նմանությամբ տեսակի, 
Ձեռք բերեցին հաջողություն, 
Ու առօրյա հարմարություն:

ԵՎ բնական օրենքներով, 
Փողի, ծանոթի միջոցով, 
Առաջացավ նոր դասակարգ, 
Քյասիբներին շարին մի շարք:

Նույն գոյական միջավայրը, 
Ընդհանուր սննդավայրը, 
Նպաստեց օնտոգենեզին, 
Զարգացած մարդու տեսքին:

Դա բնական ընտրում է, 
Ու դեռ այսօր էլ գործում է, 
Բայց այժմ կան նոր մեթոդներ, 
Որ հորինեն նոր տեսակներ:

Հետազոտեցին գները, 
Գնեցին թանկ հագուստները, 
Որ զարգացնեն մարդու ցեղը, 
Ու բարձրացնեն պաշտոնները:

Դա արդեն նոր գիտություն է, 
Արհեստական ընտրություն է, 
Որ ի հայտ գան նոր խավեր 
Ու նոր մարդու տեսակներ:

Ու մի օր մի ատամնաբույժ, 
Գցեց- բռնեց, որ վաղ թե ուշ, 
Մարդու գանգը պետք է փոխել, 
Որ չկարողանա ստել:

Մարդու գենաֆոնդը փոխեց, 
Ինչ կար չկար հանեց թափեց, 
Ժխտեց դաստիարակությունը, 
Ընդհունեց փորձարկությունը:

Բացեց փորձարկության դպրոց, 
Առաջացավ մեծ աղբանոց, 
Կազմակերպեցին կոնսիլիում 
Հայտարարեցին միլենիում:

Ու հենց միլենիումն սկսվեց 
Նոր հիբրիդը հելավ կանգնեց: 
Հենց առաջին քայլը գցե՛ց 
Բոլորից շատ փող աշխատեց:

Հիբրիդը հնարամիտ էր, 
Գանգը մի տեսակ ուրիշ էր, 
Անվախ գնում էր ընտրման, 
Չէր ճանաչում ոչ մի սահման:

Ընտելացավ ընտրումներին, 
Հետևվից միշտ գոռում էին, 
Ու այդ հիբրիդի շնորհիվ, 
Նոր խավը ձեռք բերեց պատիվ:

Առաջ եկան նոր դասերը 
Ու նոր ենթատեսակները, 
Նոր տեսակի դեմոկրատներ, 
Առանց պոչ ու պոչավորներ:

Լիբերալներ, անարխիստներ, 
Ժուռնալիստներ, պոպուլիստներ, 
Խուժան կռվի վարպետները, 
Զարգացան դեպուտատները:

Ըստ գանգերի ձևավորման 
Ամենքը մի գիտուն դարձան: 
Որպես էա՛կ, տաքարյուն են, 
Բոլորը կաթնասուն են:

Գրանցվեցին թեկնածուներ, 
Ավելի ուժեղ մուտանտներ, 
Որոնք կռվում են ճակատով, 
Ձեռքով, ոտով, փետով, քարով:

Իսկ նման բանավեճերը, 
Ձևավորում են գանգերը, 
Դառնում են բութ ու կռվասեր, 
Իսկ շատ հաճախ կաշառակեր:

Դարվինն արդեն նկատում էր 
Բոլորովին այլ տեսակներ, 
Որ նման են կաթնասունին, 
Քանզի ունեն նման մարմին:

Բայց մողեսի պես սողում են 
Ու ամեն ինչի հասնում են: 
Դարվինն ասեց.- Եղավ - չեղավ 
Կաթնասողուն առաջացավ:

Նա հասկացավ ինչ կատարվեց, 
Ով ինչ գնեց, ինչ վաճառեց, 
Ինչ արժեք ունի տեսակը, 
Ինչպես ոտք դարձավ սմբակը:

Ու երբ ամեն ինչ հասկացավ, 
Թարմ մտքերով վերադարձավ, 
Անցավ գործի ու գիտության, 
Գրեց իր գիտական թեորիան:

Էվոլուցյան լավ է ընթանում, 
Երբ հեղաշրջում է կատարվում, 
Երբ ողնաշարավորները 
Փոխում են իրենց դիրքերը:

Գործի են դնում փողերը, 
Գնում են հաջող մտքերը, 
Ու ձեռք բերած դիրքի առթիվ, 
Ձեռք են բերում փառք ու պատիվ:

Օրինակ կոկորդիլոսը, 
Կամ դեպուտատ Փիլիպոսը, 
Բոլորից լավ են կուլ տալիս 
Ու միշտ արդար են դուրս գալիս:

Տեսակի օնտոգենեզը, 
Պաշտպանեցին հարուստները, 
Սելեկցիայի չենթարկվեցին, 
Մնացին կուշտ ու առխային:

Իսկ նրանց ենթատեսակները, 
Դարձան կաշառակերները, 
Բոլոր երկկենցաղները, 
Կրիաները ու գորտերը:

Համ սողում են, համ էլ լողում, 
Ինչքան ասես շունչ են պահում, 
Ինչո՜վ ասես որ չեն սնվում, 
Քանզի դժվար են կշտանում:

Հաջորդ դասը սողուններն են, 
Որոնք որպես օրենք զգույշ են, 
Նրանց ոչ ոք չի բազմացնում, 
Իրենք իրենց են բազմանում:

Ամենամեծ որդերն են, 
Միայն փոր ու բերան ունեն, 
Ամեն ծակից կարան մտնեն 
Ու լավ ականջ դնել գիտեն:

Նրանց ձկներն են նմանվում, 
Ավելի լավ են թաքնվում, 
Կարան միշտ ել սկած մնան, 
Ու ամեն գախտնիք իմանան:

Ջրի տակ են խաչասերվում, 
Մենակ կառթով են բռնվում, 
Իսկ բռնվելուց լռում են, 
Ու բոլոր մեղքերը ժխտում են:

Այ ուրիշ բան թռչյունները, 
Նրանք են հորինել սերը, 
Միայն նրանք թռչել գիտեն, 
Որ մյուսները երազեն:

Մյուսներն էլ երազեցին, 
Բոլորը թևեր գնեցին, 
Ու նրանք ով գնեց թևեր, 
Դարձան չաղլիկ պինգվիններ:

Բայց շարունակում են սուզվել 
Ու փորի յուղը հաստացնել, 
Գիտեն երկար մի տեղ նստել, 
Ոչ թէ ստեղծել, այլ կեղեքել:

Որպեա թռչուն ու օդաչու, 
Ունեն կտուց, ածում են ձու, 
Ու տաքացնում են ձվերը, 
Ձևավորելով մտքերը:

Իսկ նա ով որ թև չգնեց, 
Ընտրություններում պարտվեց, 
Այդպիսիք որ չհոշոտվեն, 
Հասկացան որ պիտի թռչեն:

Թռչում են ու նայում ներքև, 
Ունեն միայն մի բանաձև, 
Միշտ վեր ու վեր ու կա մի սեր, 
Ամեքը մի փետրապատկեր:

Խելքը տված փետուրներին, 
Հա թռչում են էստին, էնտին, 
Կամ կռռում են կամ ծլվլում, 
Կախված ով ինչով է սնվում:

Ու չեն փնտրում ճար ու հնար, 
Որ չնտրվի ամեն հիմար, 
Իսկ երբ հանկարծ զայրանում են, 
Երկնքից ի վեր ծռտում են:

Ու ոչ ոք չի զայրանում, 
Դա նշան է համարվում, 
Ասում են թե խաբար է, 
Դա բոլորին հարմար է, 
Բայց դա այդպես չէ՛: