Թողած Կարսում,
գետի ափին,
տունս՝ շինված
անտաշ քարով,
Կարսը թողած,
Կարսի այգին
ու հայրենի
երկինքը մով
Եվ Կարինե
Քոթանճյանին
անգամ չասած
մնաս բարով
-
Ա՜նց եմ կենում
հիմա օտար
քաղաքների
ճանապարհով:
Անց եմ կենում.
շուրջս -մարդիկ,
շուրջս դեմքեր
հազա՜ր-հազա՜ր.
Շուրջս աշխարհն
է աղմկում,
մարդկային
կյանքն անհավասար.
-
Եվ ո՞վ կասի՝
ինչո՞ւ ես
դու, - ո՞վ կասի,
թե ո՞ւր հասար,
Դեմքերը, ախ,
բութ են այնպես՝
կարծես շինված
են տապարով:
որշ, տաղտկալի
ու խելագար
երգ է կարծես
այս կյանքը
մի.
Ինչ-որ մեկի
սրտում բացված
վերք է կարծես
այս կյանքը
մի,
Եվ ո՞ւմ համար,
էլ ո՞ւմ համար
կարոտակեզ
երգե հիմի
Սիրտս՝ լցված
տարիների սեղմ
արճիճով ու
կապարով:
Բայց շուրջս
թող որքան
կուզե աշխարհը
այս խնդա, ցնդի
-
Ես -հաշմանդամ
ու խելագար
ու հավիտյա՜ն
վտարանդի՝
Դեպի երկի՜նք
պիտի գնամ,
դեպի եզերքը
Ամենտի -
Իմ բա՜րձր,
հին ու աստղային
երազների ճանապարհով...
Ու էլ ամե՛ն
մեղքի համար
սիրտս հիմա
ունի ներում.
Պիտի անդարձ
ես հեռանամ,
պիտի գնամ՝
ա՛չքս է հեռուն.
Թե Կարինե
Քոթանճյանին
տեսնեք Կարսի
փողոցներում
-
Ասե՛ք նրան՝
Չարենցն ասավ
-մնաս բարո՜վ,
մնաս բարո՜վ...
1919