Եղիշե Չարենց (1897-1937)
- ԿԵՆՍԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆ
- ՀԱՅՐԵՆԻՔՈՒՄ
- ՎԱՀԱՆ
- Ո՞վ կհանդիպի, ո՞վ կբարեւի
- Գիշերն ամբողջ հիվանդ, խելագար
- Լուսմփոփի՜ պես աղջիկ՝ աստվածամոր աչքերով
- Կյանքը - երգի, երկնքի՜ պես անհո՜ւն, անհո՜ւն, -
- ՀԱՐԴԳԱՈՂԻ ՃԱՄՓՈՐԴՆԵՐԸ
- Մենք բոլորս, որ գնում ենք մենակ, տրտում
- ՀԵՌԱՑՈՒՄԻ ԽՈՍՔԵՐ
- ՏԱՂ ԱՆՁՆԱԿԱՆ
- ԱՆՔՆՈՒԹՅՈՒՆ
- ՄԱՐԻՈՆԵՏԿԱ
- Հնչում են օրերը, կանչում են
- Ու վառվո՜ւմ է օրերում սիրտս, որպես ողջակեզ.
- Կարմիր նժույգները թռչում են սրընթաց
- Ինչպես երկիրս անսփոփ, ինչպես երկիրս բախտազուրկ
- Որքան դաշտեր որ կան
- ԱՌԱՎՈՏ
- ՆՈՐԻՑ՝ ԱՐՄԵՆՈՒՀԻ ՏԻՐԱՆՅԱՆԻՆ
- ՇԱՄԻՐԱՄ
- ԱՆԿՈՒՄՆԵՐԻ ՍԱՐՍԱՓԻՑ
- ՄԱՀՎԱՆ ՏԵՍԻԼ
- ՄՈՐՍ ՀԱՄԱՐ ԳԱԶԵԼ
- Դու իմ գարնան առավոտ- ինչպե՞ս կանչեմ քեզ հիմա.
- Հիմա հիշում եմ բոլոր օրերս հին ու անցած
- Արփիկին
- Երազ տեսա. Սայաթ -Նովեն մոտս էկավ սազը ձեռին
- Երբ էս հին աշխարհը մտա ես տաղով, սազով-քամանչով՝
- Էլի գարուն կգա, կբացվի վարդը
- Ես իմ անուշ Հայաստանի արեւահամ բառն եմ սիրում
- ՈՒԹՆՅԱԿՆԵՐ ԱՐԵՎԻՆ
- Հոսում է տաք, ինչպես հեշտանք, կամ ձույլ ոսկի
- ՔԱՄԻՆ
- ԵՐԵՎԱՆ
- ԸՆԿԵՐ
- Աշուն է նստել սեղանիդ՝ ճակատին թորշոմած վարդեր
- Նոր լույս ծագեց աշխարհին
- ԵՐԳ ԵՎ ՔԱՆԴԱԿ
- ՊԻՆԴ ԵՎ ԱՄՈՒՐ
- IN DER GONDEL LAG ICH Վենետիկյան Էպիգրամներից
- ՄԵՐ ԼԵԶՈՒՆ
- Խելահեղ աչքերով, բոբիկ, մորուքդ հողմով ցիրուցան
- Օ, ո՛չ, ես իմ այս էպիգրամներով
- Չնչին, ինչպես Արարատին նետած քար
- ՌՈՒԲԱԻՆԵՐ
- ԱՄԲՈԽՆԵՐԸ ԽԵԼԱԳԱՐՎԱԾ
- Դու - հողմային մշուշ ու մահ
- Բրո՛նզ ես, հո՛ւր ես
- Քույր, գուցե՜ չընկանք...
- Երազում եմ այն երկիրը հեռավոր
- ...Եվ երբ դադարեց հեծկլտանքը քո
- Իրիկուն է, քո՛ւյր, - աչքերդ փակի՛ր
- Դիր մատներդ կույս` աչքերիս վրա
- Նո՛ւյնն է կարոտս հիմա` անսփոփ ու որբ
- ԿԱՊՈՒՏԱՉՅԱ ՀԱՅՐԵՆԻՔԻՑ
- Ես սիրում եմ նստել ամեն իրիկուն
- Ես գալիս եմ ահա:- Նայեցե՛ք, նայեցե՛ք
- ՍՈՄԱ
- ԿՈՄԻՏԱՍԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ