Նորից՝
անմար կարոտով
գգվանքների
ու հրի՝
Դու եկել ես
տեսնելու քաղաքները
Նաիրի:
Անհրապույր
ու կանաչ քո
աչքերը մեռելի
Ցանկությունով
հրահրած՝ անհագ
վառվել են
էլի:
Դու անցնում
ես ու տեսնում
քաղաքները
հիմա այն,
Որոնց տեղ
խոտ էր բուսնում,
երբ դեռ ապրում
էր Արան:
Ա՛յլ է աշխարհը
հիմա, ա՛յլ
է հիմա Նաիրին.
Ո՛չ մի արքա
էլ չկա, որ չտրվի
քո հրին:
Մտի՛ր ակումբը
հիմա, մտի՛ր
թատրոնն ու
կաֆեն՝
Հազա՜ր արքա
ու Արա կհանդիպեն
ժպտադեմ:
Ո՛չ վեճ է էլ
հարկավոր,
ո՛չ պատերազմ
մահառիթ.
Արքաների համար
նոր -բավական
է մի ժպիտ.-
Միայն ակնարկ
մի թեթեւ- եւ
կտրվեն նրանք
քեզ,
Քո հմայիչ
ու անթեւ տարփանքներին
հրակեզ:-
Կգան մեկ-մեկ
ու սիրով- ու
կտանջես նրանց
դու
Անհագ կրքի
ու սիրո նիզակներով
քո հատու:
Եվ այնպիսի՜
տարփանքներ
նրանք կտան
հիմա քեզ,
Որ կամոքվի
քո հոգին կարոտանքից
սիրակեզ:
...Բայց կլինի
մի գիշեր- ու
հմայքով նաիրյան
Կբարձրանա
մշուշից մանկաժպիտ
քո Արան:
Նորի՜ց հոգիդ
անսփոփ կարոտանքով
կվառվի -
Ու սարսափով
մի անօգ՝ նորից
կելնես դու
կռվի:
Եվ որպեսզի
չտրվի նա ախտաժետ
քո հրին -
Ոտքի կելնե
նրա հետ հազարամյա
Նաիրին:
Եվ դաշտերում
Նաիրի կպարտվի
նորից նա,
Կնահանջե զորքը
ետ, երկիրը
քեզ կմնա:
Նա կմեռնի,
որպես զոհ
- բայց չե՛ս
հաղթի դու
նրան.
-Դա՛ռն է խորհուրդը
սիրո, շամբշոտաշո՛ւրթ
Շամիրամ...