Աշուն է
նստել սեղանիդ՝
ճակատին թորշոմած
վարդեր,-
Թախիծը թվում
է սպեղանի,
խնդությունը
թույն է արդեն:
Օ, երազն այս,
երազն այս
պատիր, այս
ցնորքը մի՛շտ
գրավիչ.-
Բայց դժվար
թե նա ազատի
քեզ գերող
անդուռ այս
ցավից...
Սեղանիդ նկարն
այդ գունատ,
սեղանիդ վարդերն
այդ դեղին
-
Ու հուշերն,
հուշերն այդ
թունոտ,-ու
չկա ոչ մի ուղի...
Նա գնաց, անդարձ
այդ ցնորքը,
այդ ուրուն
քո մտերիմ,-
Բայց իր մութ
շիրիմի խորքից
դեռ երկա՜ր
քեզ կգերի...
Կգերի ու քեզ
կասի, որ գնա՜ց
կյանքը արդեն,-
Աշունն է նստել
սեղանիդ՝ ճակատին
թորշոմած վարդեր...
1928-19-V